Τα άκουγες μα δεν τα πίστευες, μέχρι που τα είδες. Ήρθαν στο σταθμό Βικτώρια του ΗΣΑΠ, στις στάσεις των λεωφορείων επί της Πατησίων, και ήταν οι πρώτοι σου φίλοι με το που πέρασες το κατώφλι της σχολής. Μα δεν αρκέστηκαν σ’αυτά. Σου ζήτησαν τον αριθμό σου για καφέ και εσύ, χωρίς να έχεις ιδέα περί ποιών πρόκειται, τον έδωσες με χαρά αφού σου έστειλαν τα όμορφα “στρατιωτάκια” τους. Οι καινούργιοι σου φίλοι σου έταξαν κι άλλα δώρα: σημειώσεις, πάρτυ… με μοναδικό κόστος για σένα να πας ένα πρωί και να τους ψηφίσεις. Τα υπόλοιπα, δικά τους!

Κι όμως αυτά δεν τα βλέπεις πρώτη φορά. Το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, και όπως σε κάθε χώρο κοινωνικοποίησης, έτσι και εδώ λειτουργούν τα συστήματα της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, με τα οποία σε ταίζουν υποσυνείδητα από μικρό. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, τα έχουν αναλάβει όλα “αυτοί” για σένα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση “αυτοί” είναι οι παρατάξεις ή αλλιώς κομματόσκυλα. Για σένα όμως είναι οι καινούργιοι σου φίλοι και απαγορεύεται να ακούς άλλους εκτός αυτών. Εν ολίγοις, αναθέτεις τα ζητήματα που αφορούν τη φοιτητική σου ζωή και όχι μόνο, σε άλλους, και αποδέχεσαι την κατωτερότητα σου σ’αυτή την κλίμακα ιεραρχίας. Αποδέχεσαι να σε εκπροσωπούν άλλοι μέσα στο πανεπιστήμιο και καταλήγεις να μην έχεις άποψη ούτε για την ίδια σου τη ζωή. Γίνεσαι δηλαδή ένα ετερόβουλο ον και είσαι μόλις 18 ετών.

Το παραπάνω σκηνικό έχει όμως κάποιες συνέπειες, όχι πολύ αθώες. Συνέπειες όπως η ενίσχυση του ατομικισμού, του εγωκεντρισμού, και γενικότερα μιας νοοτροπίας υποκινούμενης από το προσωπικό συμφέρον. Μπορεί αυτά να σου ακούγονται ακραία, κοίτα όμως το παρελθόν σου, κοίτα και το μέλλον σου. Είναι όλα σχεδιασμένα, κομμένα και ραμμένα έτσι ώστε να σου προσδίδουν “τάξη και ασφάλεια”. Πήρες και παίρνεις γνώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκατασταθείς επαγγελματικά και οικονομικά, γνώσεις χρησιμοθηρικές που θα σε κάνουν ένα καλό εργαλείο. Αυτό θα γίνει αυτοσκοπός σου και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον σου, μέλλον ενός γραβατωμένου οικονομολόγου με τον χαρτοφύλακα στο χέρι, πεπεισμένου ότι έχει κύρος στην κοινωνία, ζώντας μέσα σ’αυτήν αλλά παράλληλα αγνοώντας τα πραγματικά της προβλήματα (ή εθελοτυφλώντας σ’αυτά). Το σάπιο αυτό εκπαιδευτικό σύστημα υπηρετούν φυσικά και οι προαναφερθείσες παρατάξεις με τη στήριξη ορισμένων μεγαλοκαθηγητάδων.

Όμως και εμείς είμαστε φοιτητές σαν εσένα. Ξέρουμε ότι σε αυτή τη φάση της ζωής σου αποζητάς την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου, που αν θες μπορείς να κατακτήσεις χωρίς να χρειάζεται να σε πάρει κάποιος απ’το χέρι. Βρίσκεσαι σε ένα χώρο που σου δίνει τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθείς, να προβληματιστείς, να αυτοοργανωθείς, έννοιες που δεν θα ακούσεις στο αμφιθέατρο ούτε θα κατανοήσεις διαβάζοντας γι αυτές. Η αυτοοργάνωση είναι ένας τρόπος ζωής που στηρίζεται στις σχέσεις αλληλεγγύης και τις συλλογικές δράσεις, με κύριο σκοπό την αλλαγή της υπάρχουσας κοινωνίας. Ζωντανό παράδειγμα αποτελούν οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι καταλήψεις, δομές ανοιχτές σε οποιονδήποτε εκφράζεται από αυτόν τον τρόπο δράσης.

Και τσουπ! Να και οι “απαγορευμένες” λέξεις. Που να σου πούμε δηλαδή για συνελεύσεις με οριζόντιες δομές, αντιιεραρχία, συνδιαμόρφωση…

Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο ΑΣΟΕΕ

“Διακήρυξη 1/2013 Δημόσιου Πλειοδοτικού Διαγωνισμού για την εκμίσθωση κυλικείου του κεντρικού κτηρίου του ΟΠΑ “Ο διαγωνισμός θα διενεργηθεί στα Γραφεία της Εταιρείας Αξιοποίησης και Διαχείρισης Περιουσίας του ΟΠΑ (Πατησίων 80) στις 4/7/2013, ημέρα Πέμπτη και ώρα 11:30.

Στις 21 Μαρτίου μετά από κάλεσμα στη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου καταλάβαμε τον χώρο του κυλικείου και ξεκινήσαμε να το αυτό-διαχειριζόμαστε καλώντας ανοιχτά τη φοιτητική κοινότητα σε συμμετοχή.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, βρεθήκαμε διαφορετικά άτομα, άγνωστα μεταξύ μας μέχρι χθες και με έναν αναπάντεχο τρόπο, καταφέραμε να στήσουμε μία συνέλευση όπου γίνονται ανοιχτές κουβέντες χωρίς αρχηγούς και σοφούς η οποία αποφασίζει για κάθε κομμάτι αυτού του κοινωνικού χώρου. Όλοι μαζί αποφασίζαμε και κάναμε τα πάντα: προμήθειες των προϊόντων, βάρδιες παρασκευής καφέ, εκδηλώσεις, διαμόρφωση του χώρου, αξιοποίηση εσόδων, καθάρισμα. Δεν θέλαμε όμως να ιδιοποιηθούμε τον χώρο, αντίθετα θέλαμε να είναι ανοιχτός ώστε να συμμετέχει ενεργά και να τον οικειοποιηθεί ο καθένας/μία. Δεν θέλαμε απλώς ένα κυλικείο – επιχείρηση όπως ήταν πριν, αλλά έναν χώρο όπου θα μπορούμε να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε, να γνωριζόμαστε, να κάνουμε τη καθημερινότητα μας στην ΑΣΟΕΕ λίγο πιο ανθρώπινη.

Μέσα σε αυτούς τους τρείς μήνες λειτουργίας, δεν κάναμε όσα θα θέλαμε, αλλά δεν κάναμε και λίγα: δύο προβολές ταινιών, καθημερινή λειτουργία με τρείς βάρδιες με προσέλευση εκατοντάδων φοιτητών και εργαζομένων, πολιτική συζήτηση με θέμα την αυτοδιαχείριση, δημιουργία μπλόγκ, δύο πάρτι οικονομικής ενίσχυσης για τα ιατρικά έξοδα αγωνιστών (όπου εκεί δόθηκε και το σύνολο των κερδών) και συλλογή και διάθεση σημειώσεων και συγγραμμάτων. Όλα αυτά δεν τα κάναμε επειδή κάποιος μας το είπε αλλά επειδή το θέλαμε από μόνοι μας, το αποφασίσαμε όλοι μαζί και το πράξαμε. Έτσι είναι η αυτό – διαχείριση μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης. Τα παραπάνω είναι μόνο η αρχή – ήδη από του χρόνου ο χώρος θα φιλοξενήσει τα μαθήματα αλληλεγγύης του συλλόγου προς μαθητές λυκείου και μπορεί να στεγάσει ένα σωρό άλλα πράματα αφού ιδέες και μεράκι υπάρχουν.

Όμως όλα αυτά δεν άρεσαν στην Πρυτανεία της ΑΣΟΕΕ. Η αυτοδιαχείριση μιας πραγματικής παραγωγικής δομής δεν την εντυπωσιάζει όσο ένα business plan που ενισχύει και συντηρεί την αχόρταγη λογική του κέρδους. Το ότι δεν λειτουργούσαμε με διευθυντές και υπεύθυνους αλλά οριζόντια και συνεργατικά – σαν ιδέα που εναντιώνεται στη λογική της εκμετάλλευσης και χωρίς να τηρούνται γραφειοκρατικές διαδικασίες, πείραξε. Δείξαμε κάτι διαφορετικό από το κυνήγι του κέρδους που πρεσβεύουν και γι’ αυτό μας εναντιώθηκαν.

Και κάπως έτσι προσπαθούν να μας κλείσουν. Αλλαγή λουκέτων ξανά και ξανά, απειλές, ενώ έφτασαν να οξυγονοκολλήσουν τις πόρτες! Παρόλα αυτά εμείς κάθε φορά το ξανανοίγαμε. Τώρα όπως συνηθίζουν – μέσα στην εξεταστική και το καλοκαίρι για να μην υπάρχουν αντιδράσεις – με διαδικασίες εξπρές προσπαθούν να το δώσουν σε ιδιώτη. Εμείς όμως είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ προσπαθώντας να μπλοκάρουμε τον διαγωνισμό. Καλούμε όσους/ες θέλουν να στηρίξουν αυτό το εγχείρημα να έρθουν. Τους διαμηνύουμε: όσες φορές και να προσπαθούν, εμείς θα είμαστε εδώ με τις ιδέες και τα σώματα μας προτάσσοντας μια άλλη μορφή συλλογικής οργάνωσης για το πανεπιστήμιο και τη κοινωνία

 Όλοι/ες Σήμερα Πέμπτη 4/7, Πατησίων 80, να μπλοκάρουμε τον διαγωνισμό

Φέρνουμε όσο συγγράμματα δεν χρειαζόμαστε πια.
Βγάζουμε μια φωτοπία τις σημειώσεις μας και τις αφήνουμε στο κυλικείο.
Εκεί θα μπορεί ο καθένας να τις παίρνει και να τις φωτοτυπεί ελεύθερα.

Σπάμε στην πράξη την διαμεσολάβηση και τις πελατειακές σχέσεις
βοηθώντας ο ένας τον άλλον!