Τα άκουγες μα δεν τα πίστευες, μέχρι που τα είδες. Ήρθαν στο σταθμό Βικτώρια του ΗΣΑΠ, στις στάσεις των λεωφορείων επί της Πατησίων, και ήταν οι πρώτοι σου φίλοι με το που πέρασες το κατώφλι της σχολής. Μα δεν αρκέστηκαν σ’αυτά. Σου ζήτησαν τον αριθμό σου για καφέ και εσύ, χωρίς να έχεις ιδέα περί ποιών πρόκειται, τον έδωσες με χαρά αφού σου έστειλαν τα όμορφα “στρατιωτάκια” τους. Οι καινούργιοι σου φίλοι σου έταξαν κι άλλα δώρα: σημειώσεις, πάρτυ… με μοναδικό κόστος για σένα να πας ένα πρωί και να τους ψηφίσεις. Τα υπόλοιπα, δικά τους!
Κι όμως αυτά δεν τα βλέπεις πρώτη φορά. Το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, και όπως σε κάθε χώρο κοινωνικοποίησης, έτσι και εδώ λειτουργούν τα συστήματα της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, με τα οποία σε ταίζουν υποσυνείδητα από μικρό. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, τα έχουν αναλάβει όλα “αυτοί” για σένα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση “αυτοί” είναι οι παρατάξεις ή αλλιώς κομματόσκυλα. Για σένα όμως είναι οι καινούργιοι σου φίλοι και απαγορεύεται να ακούς άλλους εκτός αυτών. Εν ολίγοις, αναθέτεις τα ζητήματα που αφορούν τη φοιτητική σου ζωή και όχι μόνο, σε άλλους, και αποδέχεσαι την κατωτερότητα σου σ’αυτή την κλίμακα ιεραρχίας. Αποδέχεσαι να σε εκπροσωπούν άλλοι μέσα στο πανεπιστήμιο και καταλήγεις να μην έχεις άποψη ούτε για την ίδια σου τη ζωή. Γίνεσαι δηλαδή ένα ετερόβουλο ον και είσαι μόλις 18 ετών.
Το παραπάνω σκηνικό έχει όμως κάποιες συνέπειες, όχι πολύ αθώες. Συνέπειες όπως η ενίσχυση του ατομικισμού, του εγωκεντρισμού, και γενικότερα μιας νοοτροπίας υποκινούμενης από το προσωπικό συμφέρον. Μπορεί αυτά να σου ακούγονται ακραία, κοίτα όμως το παρελθόν σου, κοίτα και το μέλλον σου. Είναι όλα σχεδιασμένα, κομμένα και ραμμένα έτσι ώστε να σου προσδίδουν “τάξη και ασφάλεια”. Πήρες και παίρνεις γνώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκατασταθείς επαγγελματικά και οικονομικά, γνώσεις χρησιμοθηρικές που θα σε κάνουν ένα καλό εργαλείο. Αυτό θα γίνει αυτοσκοπός σου και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον σου, μέλλον ενός γραβατωμένου οικονομολόγου με τον χαρτοφύλακα στο χέρι, πεπεισμένου ότι έχει κύρος στην κοινωνία, ζώντας μέσα σ’αυτήν αλλά παράλληλα αγνοώντας τα πραγματικά της προβλήματα (ή εθελοτυφλώντας σ’αυτά). Το σάπιο αυτό εκπαιδευτικό σύστημα υπηρετούν φυσικά και οι προαναφερθείσες παρατάξεις με τη στήριξη ορισμένων μεγαλοκαθηγητάδων.
Όμως και εμείς είμαστε φοιτητές σαν εσένα. Ξέρουμε ότι σε αυτή τη φάση της ζωής σου αποζητάς την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου, που αν θες μπορείς να κατακτήσεις χωρίς να χρειάζεται να σε πάρει κάποιος απ’το χέρι. Βρίσκεσαι σε ένα χώρο που σου δίνει τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθείς, να προβληματιστείς, να αυτοοργανωθείς, έννοιες που δεν θα ακούσεις στο αμφιθέατρο ούτε θα κατανοήσεις διαβάζοντας γι αυτές. Η αυτοοργάνωση είναι ένας τρόπος ζωής που στηρίζεται στις σχέσεις αλληλεγγύης και τις συλλογικές δράσεις, με κύριο σκοπό την αλλαγή της υπάρχουσας κοινωνίας. Ζωντανό παράδειγμα αποτελούν οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι καταλήψεις, δομές ανοιχτές σε οποιονδήποτε εκφράζεται από αυτόν τον τρόπο δράσης.
Και τσουπ! Να και οι “απαγορευμένες” λέξεις. Που να σου πούμε δηλαδή για συνελεύσεις με οριζόντιες δομές, αντιιεραρχία, συνδιαμόρφωση…
Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο ΑΣΟΕΕ