από την εισήγηση του κυλικείου στην εκδήλωση της 23/5/13
Λίγα λόγια για να γίνει η αρχή…
Ο χώρος μέσα στον οποίο βρίσκεστε αυτή τη στιγμή, δεν είναι ένας χώρος που μας δόθηκε με γραφειοκρατικές διαδικασίες έναντι αντιτίμου όπως γίνεται συνήθως στην καπιταλιστική καθημερινότητα. Αντίθετα, είναι ένας χώρος ο οποίος αποτυπώνει το μεράκι και την διάθεση κάποιων ανθρώπων να τον καταλάβουν και να δώσουν το πάτημα για τη δημιουργία ενός άλλου μοντέλου σχέσεων, που ξεπερνάει τον χώρο αυτόν καθεαυτό, δίνοντας του με αυτόν τον τρόπο ζωή (όπως λέει και ο τίτλος του πρώτου μας κειμένου). Άρα ο χώρος μάλλον είναι από τη μία το πρόσχημα και από την άλλη το πάτημα για να στεγάσουμε ιδέες και πράξεις. Αυτό θα γίνει οσονούπω με την σημερινή συζήτηση.
Συνοπτικά, για την ιστορία που «γράψαμε» τον τελευταίο ενάμιση περίπου μήνα, το κυλικείο άνοιξε επίσημα στις 21 Μαρτίου, ενώ ήταν κλειστό από τον Σεπτέμβρη όταν ο ιδιώτης έχασε την άδεια να το λειτουργεί, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί προπαρασκευαστικές κουβέντες ανάμεσα σε κόσμο που ενδιαφερόταν να το ανοίξει και να το λειτουργήσει ως ένα εγχείρημα που ξεπερνάει αλλά και συγκρούεται με, τις λογικές και τις πρακτικές του προηγούμενου – δηλαδή ως είχε το κυλικείο πολλά χρόνια πριν βρεθεί στα χέρια μας, και βασισμένο στην αρχή της αυτοδιαχείρισης. Οι άνθρωποι που πλαισίωσαν, και συνεχίζουν να πλαισιώνουν, την συνέλευση του προέρχονται από διαφορετικά πολιτικά μονοπάτια, υπάρχουν ωστόσο και ανένταχτοι οι οποίοι μόλις έμαθαν ότι άνοιξε ενδιαφέρθηκαν να συμμετάσχουν και να βάλουν το δικό τους στίγμα.
Παρουσίαση του εγχειρήματος
Μπροστά σε όλη αυτή τη μιζέρια και την εξαθλίωση που αναπαράγεται σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητας μας(βλέπε 300% αύξηση σε αυτοκτονίες, ½ νέους άνεργος κλπ), μπήκαμε στην διαδικασία να καταλάβουμε και να λειτουργήσουμε το κυλικείο της σχολής με όρους και δομές που στέκονται απέναντι στα επιβαλλόμενα μοντέλα οργάνωσης.
Δεδομένου ότι περνάμε πολύ από τον χρόνο μας σ’ ένα πανεπιστήμιο που προωθεί και διδάσκει κατεξοχήν τις σχέσεις εκμετάλλευσης και την λογική του κέρδους, αυτό που θέλουμε να αντιπαραθέσουμε είναι σχέσεις οι οποίες προέρχονται, από την διάθεση μας να οργανώσουμε μόνοι μας τις ζωές μας μακριά από εξουσιαστικές πρακτικές και αντιλήψεις. Σκοπός μας ήταν και είναι να χτίσουμε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο, μέσα στον οποίο μπορούμε να επικοινωνούμε, να αλληλεπιδράμε μεταξύ μας, αναπτύσσοντας σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, απέναντι στον φόβο, την αποξένωση και τον ατομισμό που θέλουν να μας επιβάλλουν. Ανοίξαμε ένα κυλικείο που θα καλύπτει τις ανάγκες μας συλλογικά και ισότιμα χωρίς όμως να μένουμε σ’ αυτό. Δημιουργούμε έναν ζωντανό χώρο που θα μπορούν να φιλοξενούνται εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις κα. Όπου ο καθένας θα μπορεί να μοιραστεί και να δημιουργήσει.
Δεν ήμασταν ούτε και είμαστε “έξυπνοι” επιχειρηματίες ή εθελοντές. Το κυλικείο βασίζεται στην συμμετοχή και την στήριξη όλων μας για να λειτουργήσει. Μοιραζόμαστε στην πράξη την κάλυψη των αναγκών μας. Έτσι το κυλικείο θα το διαχειριζόμαστε στην βάση της αυτό – οργάνωσης και όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται σε συνελεύσεις με οριζόντιες διαδικασίες. Δεν υπάρχει ιεραρχία, ούτε “ειδικοί” και αφεντικά. Από το καθάρισμα και την παραγωγή του καφέ, μέχρι τα πολιτιστικά δρώμενα και την διάθεση των εσόδων οι αποφάσεις παίρνονται από την ανοιχτή διαχειριστική συνέλευση, στην οποία μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει και νιώθει ότι εκφράζεται από αυτή την διαδικασία.
Κομβικό σημείο στη λειτουργία του, είναι ότι δεν επιδιώκουμε το κέρδος (παρ’ όλο που παράγεται), προτάσσοντας ταυτόχρονα μία άλλη δομή διαχείρισης της παραγωγής. Τα έσοδα θα χρησιμεύσουν για την αυτοσυντήρηση του κυλικείου και όσα παραπάνω χρήματα προκύψουν θα δίνονται σε δράσεις αλληλεγγύης και άλλα κινηματικά εγχειρήματα. Με τέτοιες πρακτικές πάμε κόντρα στην εξαθλίωση που βιώνουμε επιδιώκοντας την διάδοση τους σ’ όλη την κοινωνία.